een verlangen naar licht

Zeeën van onkruid en overwoekerende bramen. Doorbogen, vermoeide daken en verzakte muren met scheuren zo breed dat er makkelijk enkele vingers tussen passen. Deuren die nog maar aan één scharnier hangen en kapotte rolluiken die de ruimtes erachter doen verlangen naar licht. Het knarsende geluid van gebroken glas onder de voeten, te samen met muffe geur heel wat doordringender dan dat van een oud boek. Het is verbazingwekkend hoe snel de natuur deze gebouwen op eist. Ze zijn wellicht vergeten, maar niet volledig verlaten. Mijn voorgangers hebben hun sporen achtergelaten.

Voor veel mensen zijn deze gebouwen een doorn in het oog. Een doorn die hun perfect verzorgde buurt naar beneden haalt. Maar ik heb mij altijd afgevraagd wat zich bevond achter de dichtgetimmerde deuren.