een verlangen naar licht, deel 2

De scheuren waren eerst nauwelijks zichtbaar, nu lopen ze lang en diep. Houten planken kraken zuchtend en buigen zachtjes. Sporen van vergeten voetstappen zijn ingesleten in de stenen vloeren.
Deze verstilde locaties zijn bijna volledig afgesloten van de buitenwereld. Licht sporen zijn de enige verbinding, maar ze benadrukken alleen de leegte. Ooit waren de kamers gevuld met leven, nu zijn ze verlaten en in verval geraakt.
Het is dit gevoel van tijdelijkheid dat het verlangen om te leven zo intens maakt.
Toen ik dit ervoer, werd stilstaan veel waardevoller.

NL

Hier vindt u een recensie over deze reeks: Recensie ‘Een verlangen naar licht 2016’