It always starts with an image or thought that gets stuck in my brain.
Als Zeeuws meisje loop ik mijn hele leven al tegen het gezegde ‘Luctor et Emergo’ aan. Het blijkt een spreuk die me op het lijf geschreven staat. Het motto van Zeeland. Als ik niet heb geworsteld voor mijn kunst, als het gewoon klikken en klaar is, voelt er altijd iets niet goed. Het hoeft geen pijn te doen, maar een beetje ongemak werkt wel. En dit geldt voor bijna alle prestaties waar ik trots op ben. Mijn diploma’s, mijn huis, mijn persoonlijke en werkgerelateerde groei, en zelfs mijn relaties.
De zee is ook een continue bron van inspiratie, maar niet direct in een letterlijke zin. De zilte lucht, het ruizen van het water en de aal gladde klei banken hebben een acuut kalmerend effect op mij. Zit ik vast, kom ik er niet uit, dan ga ik naar de zee. Maar als het echt koud is, dan volstaat de hete douche ook prima, want ik functioneer slecht in de kou.
Zit ik vast, kom ik er niet uit,
dan ga ik naar de zee
Veel van mijn foto’s worden gemaakt met een statief en een timer van 10 seconden. De camera instellen, de compositie vastzetten, een paar poses testen, en vervolgens veel heen en weer rennen. Tegelijkertijd in mijn hoofd de seconden tellen, nadenken over mijn houding en dat terwijl ik ook nog rekening probeer te houden met mijn haar en gezichtsuitdrukkingen. Multitasken op zijn best! De beperkingen van deze werkwijze helpen me creatiever te zijn. En behoorlijk wat van de ‘mislukte’ foto’s blijken uiteindelijk de beste foto’s te zijn. Ik werk graag alleen, maar mijn man gaat vaak mee om me te assisteren tijdens shoots. Niet alles kan ik met alleen een statief, een 10 seconde timer, en mezelf. En nee, ik gebruik over het algemeen geen afstandsbediening. Ik heb er veel al binnen een maand van aanschaf verpest door kapot te laten vallen (lees gooien) of door in het water te laten vallen. Inclusief mijn telefoon die al 2 keer in het zoute water is beland en niet waterdicht bleek te zijn, of toch niet zoutwater dicht…
een statief, een 10 seconde timer,
en mezelf
Dus de helft van de tijd is mijn man ook mee, wat hij nú met veel plezier doet. Ooit was dat anders. Toen we gingen daten en ik een jaar later voor het eerst wat aan het experimenteren was met naakt poseren in landschappen voor een nieuwe serie, vond hij dat maar niks. ‘Ik wil niet dat mensen je zo zien’. Maar ik had het nodig om de kwetsbaarheid van de thema’s die ik wilde bespreken te kunnen uitbeelden. Het koste hem wat tijd om te wennen aan het idee dat ik niet van gedachte ging veranderen. Door ook het werk van andere kunstenaars te zien die naakt gebruiken op een niet seksuele manier en het gesprek aan te gaan is hij van mening veranderd. So much so, dat hij zelf ook regelmatig door mij wordt ingezet, als naaktmodel.
Als de foto’s zijn gemaakt kruip ik thuis achter de computer voor de bewerking. Mijn eind foto’s bestaan regelmatig uit meerdere foto’s. Op locatie houd ik hier al rekening mee, ik schiet veel extra’s. Extra omgeving, extra houdingen, verlegde scherpte. Zo kan ik achteraf het perfecte beeld samenstellen. Evengoed vind ik het wel belangrijk dat je niet ziet dat het is bewerkt, zodat ze hun realistische en poëtische karakter niet te verliezen. Ik zie photoshop als een middel om mijn werkelijkheid te kunnen realiseren. Zoals een schilder een kwast gebruikt.
