Dag lieve lezer! Ik ben Anne en ik woon/werk in een afgelegen en zeer rustig stukje Nederland genaamd Zeeuws-Vlaanderen. In februari 2016 ben ik afgestudeerd aan de Fontys Hogeschool voor de Kunsten in Tilburg. Waar ik naartoe ging met de gedachte dat ik schilder zou worden, maar mijn leraren dachten daar anders over… Mijn laatste werk was een fotoserie. Ik ben blij dat ze me in de richting van fotografie hebben geduwd, het heeft voor mij de perfecte combinatie van techniek en emotie. Voeg Photoshop toe aan de mix en alles is mogelijk.

Fotografie heeft de perfecte combinatie van techniek en emotie

Ik schilder en teken nog steeds graag, maar doe het tegenwoordig bijna uitsluitend voor onderwijsdoeleinden. Misschien vindt het een weg tot mijn fotografie voor een toekomstig project.
Als je meer wilt weten over mijn kunst en de redenen waarom ik creëer, klik dan hier.

7 jaar educatie ervaring

Nieuwsgierigheid en verwondering opwekken

Sinds 7 jaar geef ik ook les in fotografie, Photoshop, (digitaal) tekenen en schilderen, en de basis van animatie. Voor kinderen, tieners en volwassenen. Ik deel graag mijn passie voor kunst. Nieuwsgierigheid en verwondering spelen een belangrijke rol bij het jong en gelukkig houden van de geest en ik hoop een beetje van beide bij mijn studenten aan te wakkeren.

persoonlijk leven

En met het risico te veel te delen, enkele persoonlijke details.

Ik voelde me erg verbonden met Zuid-Afrika toen ik opgroeide

Ik ben geboren in Zuid-Afrika, maar mijn ouders verhuisden terug naar Nederland rond de tijd dat ik 1 werd. Ik ken het dus alleen van de foto’s en eindeloze verhalen die mijn ouders me vertelden, maar het had niettemin een grote impact. Ik voelde me erg verbonden met Zuid-Afrika toen ik opgroeide: ik zong en danste mee met de Afrikaanse muziek-cd’s van mijn ouders, mijn favoriete knuffeldier was een neushoorn, ik vertelde iedereen die wilde luisteren mijn Afrikaanse naam ‘Thandi’. En natuurlijk was ik geobsedeerd door ‘The Lion King’. Er is nog steeds een nieuwsgierigheid, maar door mijn paniekaanvallen durf ik er niet heen.

Toen ik klein was, tekende ik veel samen met mijn vader, we maakten kaarten van deze tekeningen en verkochten ze voor ons plezier op markten. Mijn vader moest vanwege zijn chronische ziekte stoppen met werken. Gelukkig was hij erg creatief. Met mijn eerste zelf verdiende geld door het verkopen van kaarten kocht ik een valkparkiet, die ik Kiki noemde. Ik was toen zeven. De onderstaande afbeelding is 17 jaar later gemaakt, Kiki is nu met pensioen en leeft zijn beste leven met mijn grootmoeder voor gezelschap.

op de middelbare school waren wiskunde, scheikunde en biologie mijn favoriete onderwerpen

Toen ik opgroeide, wilde ik modeontwerper, illustrator, National Geographic-fotograaf of misschien stylist worden. Maar toen ik ouder werd, leek dit te ver gezocht. Eenmaal op de middelbare school waren wiskunde, scheikunde en biologie mijn favoriete onderwerpen. Niets creatiefs. Ik dacht erover om wetenschapper of wiskundeleraar te worden… Ik ben getrouwd met een ingenieur, dichtbij ben ik niet gekomen. Mijn rationele brein dacht niet dat ik genoeg geld kon verdienen om mezelf te onderhouden. Toch besteedde ik al mijn vrije tijd aan tekenen, schilderen en fotograferen. Mijn passie voor de kunsten was groter dan mijn liefde voor de wetenschappen, dus ging ik naar de kunstacademie. Daarnaast heb ik mijn bachelor in het onderwijs gehaald om mijn rationele kant te kalmeren.

ik heb mijn bachelor in het onderwijs gehaald om mijn rationele kant te kalmeren

Op de academie heb ik veel geleerd, bijvoorbeeld: om een creatief proces op gang brengen en onderhouden, nieuwe technieken te gebruiken, mijn werk te presenteren. En ook hoe ik moet koken en voor mezelf moet zorgen, want ik woonde voor het eerst op mezelf. De grootste les was echter iets anders. Ik verhuisde naar een grote stad, 3 en een half uur reizen van mijn ouders met het openbaar vervoer. Maar alle winkels waren dichtbij, ik kon in minder dan 4 minuten naar school lopen, er waren leuke cafés en een groot park slechts een straat verderop en er waren altijd mensen om mee af te spreken. Je kon me in de bioscoop vinden of in het museum voor moderne kunst. Of bij de McDonalds voor een McFlurry… En op de academie om extra uren te werken in een van de studio’s natuurlijk. Maar eens een ‘small town girl’ altijd een ‘small town girl’. Ik kon niet wachten om terug te verhuizen naar Zeeuws-Vlaanderen.

En daar belandde ik, met mijn vriend, nu echtgenoot, en onze 3 katten. In een prachtig zelf gerenoveerd huis met een mooi atelier voor mij en een garage voor de hobby van mijn man (oldtimers).

vertel me over jou!

info@annenobels.nl