Als Zeeuws meisje loop ik mijn hele leven al tegen het gezegde ‘Luctor et Emergo’ aan. Het blijkt een spreuk die me op het lijf geschreven staat. Het motto van Zeeland. Ik zou niet zomaar ergens anders kunnen wonen. Ik had er al moeite mee om van 7 km afstand van de zee naar 18 km te gaan. De zee is een continue bron van inspiratie, maar niet direct in een letterlijke zin. De zilte lucht, het ruizen van het water en de aal gladde klei banken hebben een accuut kalmerend effect op mij. Zit ik vast, kom ik er niet uit, dan ga ik naar de zee. Maar als het echt koud is, dan volstaat de hete douche ook prima, want ik functioneer slecht in de kou.

Zit ik vast, kom ik er niet uit,

dan ga ik naar de zee

Mijn man gaat regelmatig mee tijdens shoots om mij te assisteren. Niet alles kan ik met alleen een statief, een 10 seconde timer, en mezelf. En nee, ik gebruik over het algemeen geen afstandsbediening. Ik heb er veel al binnen een maand van aanschaf verpest door kappot te laten vallen (lees gooien) of door in het water te laten vallen. Inclusief mijn telefoon die al 2 keer in het zoute water is beland en niet waterdicht bleek te zijn, of toch niet zoutwater dicht…

een statief, een 10 seconde timer,

en mezelf

Dus de helft van de tijd is mijn man ook mee, wat hij nú met veel plezier doet. Ooit was dat anders. Toen we gingen daten en ik een jaar later voor het eerst wat aan het experimenteren was met naakt poseren in landschappen voor een nieuwe serie, vond hij dat maar niks. ‘Ik wil niet dat mensen je zo zien’. Maar ik had het nodig om de kwetsbaarheid van de thema’s die ik wilde bespreken te kunnen uitbeelden. Het koste hem wat tijd om te wennen aan het idee dat ik niet van gedachte ging veranderen. Door ook het werk van andere kunstenaars te zien die naakt gebruiken op een niet seksuele manier en het gesprek aan te gaan is hij van mening veranderd. So much so, dat hij zelf ook regelmatig door mij wordt ingezet, als naaktmodel.